Przyzwyczailiśmy się do niemal jednolitej dokumentacji produktów w obrębie całego rynku Unii Europejskiej. Karty charakterystyki, oceny bezpieczeństwa, jednolita klasyfikacja i podobne wymagania formalne. W połączeniu z brakiem fizycznych granic oraz barier celnych to układ prawie idealny. Jednak na wschód od granic Unii Europejskiej panują inne zasady i inne przepisy, które zmieniają się często w zależności od kraju.
Największy na wschód od granicy UE jest oczywiście rynek Federacji Rosyjskiej. Większość towarów sprzedawanych w Rosji musi być zgodna z tamtejszymi standardami, nawet jeśli nie jest wymagana certyfikacja obowiązkowa.
Szacuje się, że certyfikacji obowiązkowej podlega prawie 80% produktów, zarówno produkowanych w kraju, jak i importowanych.
Trochę historii
Większość norm GOST (ros. Государственный стандарт, Gosudarstwiennyj standard – norma państwowa) ma źródło jeszcze w przepisach ZSRR, gdzie całościowy system normalizacji został stworzony w latach 60. XX w. Rozpoczęto wówczas ujednolicanie norm i tworzenie państwowych GOST-ów. Wraz z rozwojem technologicznym kolejnych dziedzin życia normalizacji podlegały kolejne obszary, co doprowadziło do powstania zbiorów standardów dużych systemów norm technicznych. Istniały odrębne systemy norm państwowych (GOST), republikańskich (w republikach ZSRR – RST), norm branżowych (OST) i norm zakładowych (STP). W latach 90. rozpoczęto harmonizację rosyjskich norm i standardów (GOST-ów). Podzielono je na normy obowiązkowe i dobrowolne, a także zezwolono na stosowanie w radzieckim, a później już rosyjskim, systemie normalizacji także norm krajowych obowiązujących w innych krajach oraz norm międzynarodowych. Zaczęto też niektóre normy międzynarodowe wdrażać do rosyjskiego systemu normalizacji. Obecnie funkcjonuje ogromna liczba przeróżnych GOST-ów, są one ciągle przeglądane, dostosowywane do postępu technologicznego i nowych wymagań gospodarczych oraz przystosowywane do powszechnie przyjętych norm międzynarodowych (np. GOST ISO 9001 lub GOST ISO 14001).(…)
